ภูเขาน้ำแข็งกลายเป็น ดอย ที่อินเดีย

สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้จะขอมาเล่าเรื่องราวการเดินทางไปประเทศอินเดียเพื่อตามหาภูเขาน้ำแข็งตามที่เพื่อเราได้มาขายไว้ให้ เพื่อนเราเป็นคนอินเดียค่ะ เป็นคนเมือง “ชานดิการ์” แต่มาทำงานที่มุมไบบ้าง นิวเดลีบ้าง กว่าจะจัดคิวให้ลงตัวก็นานอยู่ค่ะ เอาเป็นว่าเราขอเริ่มจากที่เมืองนิวเดลีเลยละกันนะคะ

รอบนี้เรามาถึงอินเดียประมาณสิบโมงเช้าค่ะ กว่าจะผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง รับกระเป๋าออกมาจากสนามบินก็เรียกได้ว่ากินเวลาไปอีกเกือบชั่วโมง เรามีหน้าที่ต้องไปถึงสถานีรถไฟ Delhi Cantt ให้ทันเที่ยงค่ะ เพราะเพื่อนเราซื้อตั๋วรถไฟเที่ยวนั้นไว้ให้เพื่อให้เรานั่งรถไฟไปเองคนเดียวแล้วไปเจอกันที่เมืองชานดิการ์

ในใจเราก็หวั่น ๆ เพราะยังไม่โปรค่ะ รอบนี้เพิ่งเป็นครั้งที่สองที่มาอินเดียและแถมยังไม่เคยนั่งรถไฟข้ามเมืองมาก่อนแล้วนี่คือต้องไปคนเดียวจ้า ได้แต่บอกตัวเองเราทำได้ ฮ่า ๆ แต่จริง ๆ ในใจนี่ก็แอบบ่นเพื่อนค่ะ ไหนบอกจะมารับแหม่ ให้ชะนีด้อยภาษาแบบเราไปเองแต่ก็นะไหน ๆ ก็มาถึงอินเดียแล้วก็ต้องไปต่อสิคะ

และประสบการณ์ความลำบากลำบนของเราก็เริ่มขึ้นค่ะ ชีวิตชะนีหอบของพะรุงพะรังที่อินเดียอย่างเรา เรียกแท็กซี่ที่สนามบินก็โดนบวกมิเตอร์แบบลอย ๆ ไปหลายร้อยรูปี ระหว่างนั้นเพื่อนเราก็เร่งอีกว่าจะตกรถไฟละนะ รถไฟจะมาแล้ว เราก็เลยไม่ทันได้ถกเถียงกับคุณพี่คนขับแท็กซี่ค่ะ เพราะถ้าตกเที่ยวรถไฟจะยิ่งยุ่งยากไปกันใหญ่ และชีวิตชะนีตัวกลมแบบเราที่ครั้งนี้เอากระเป๋าล้อลากใบโตที่หนักเป็นสิบกิโลกรัมมาด้วย พร้อมเป้สะพายหลังใส่ของฝากเพื่อนและครอบครัวเพื่อนมาเต็มกระเป๋า

แถมด้วยกระเป๋าสะพายข้างที่ใส่สิ่งของมีค่าไว้ประชิดตัวต้องมาช็อคกับบันไดอันสูงส่ง และจำเป็นต้องข้ามไปเพราะรถไฟเราจะมาจอดที่ชานชาลาที่ 2 แม่เจ้าเราแทบบ้ามองหาตัวช่วยแต่ก็ไม่มีเลยค่ะ เลยฮึ้บเฮือกใหญ่แบกขึ้นมาจนได้ ไม่ใช่ขึ้นอย่างเดียวนะจ๊ะ ขึ้นมาแล้วต้องลงไปด้วย เหอๆ ขอโทษที่แอบบ่นนะคะ แต่อยากให้นึกภาพตามมาก ๆ (ประเทศอินเดียไม่เหมาะกับการเอากระเป๋าล้อลากไปเราขอเตือน ฮ่า ๆ )

จากการรีบร้อนเพื่อจะมารอรถไฟให้ทันเวลาก็เล่นเอาเราแทบกระอัก นี่แหละความอ้วนมันออกยากค่ะ ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคร้ายอยู่ค่ะ เรารีบมากเพราะตอนมาถึงสถานีรถไฟคือใกล้เวลารถไฟจะถึงแล้วประมาณสักไม่เกิน 10 นาทีได้ พอเราข้ามมาชานชาลาที่ 2 ปรากฏว่ารถไฟดีเลย์จ๊ะ คำถามเกิดเลยค่ะ รีบแบกกระเป๋ามาทำไม ฮ่า ๆ แต่เรื่องดี ๆ ก็เกิดค่ะ

เราได้มีเวลาพูดคุยกับครอบครัวชาวอินเดียครอบครัวหนึ่ง น่ารักมาก ๆ คุยไปคุยมาได้ความว่าเขาไปลงที่เดียวกับเราค่ะ ขึ้นขบวนเดียวกันด้วยอย่างน้อยก็คงไม่หลง พอรถไฟมาเราก็นั่งชิวกินลมไปตามประสาคนต้องนั่งรถไฟ 5 ชั่วโมงและเพื่อนเราก็มารอรับอยู่ที่สถานีรถไฟค่ะ พอเจอกันก็ดีอกดีใจกันไปลืมเรื่องที่ไม่ปล่อยให้เราต้องมาที่นี่คนเดียวไปเลยจ๊ะ แถมเพื่อนเรายังบอกว่า เธอมาถึงสักทีเดี๋ยวจะพาไปดูภูเขาน้ำแข็ง ขายเก่ง ขายภูเขาน้ำแข็งให้เราตั้งแต่เรายังอยู่ไทยเลยค่ะ หึหึ

เพื่อนเราพาไปเก็บกระเป๋าที่โรงแรมแล้วก็พาเราไปที่ที่นึงค่ะ แบบไม่บอกไม่ถามเลยว่าอยากไปมั้ย เรานั่งเครื่องบินมาตอนกลางคืนต่อด้วยรถไฟอีกเกือบครึ่งวัน ข้าวก็ไม่ได้กินเลยจ๊ะ ขนมปังบนเครื่องบินมันย่อยไปหมดแล้ว แต่เอาเถอะค่ะเราไม่อยากให้นางเสียความตั้งใจไปไหนไปกัน

เพื่อนเราขับรถมาสักพักก็พาเราลงเดินค่ะ ทางเดินเป็นทางขึ้นชัน ๆ แบบในรูป เราถามก็ไม่บอกว่าจะไปไหนบอกแค่ว่าเราต้องชอบแน่ ๆ เดินขึ้นไปเรื่อย ๆ ราว ๆ ครึ่งชั่วโมง ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ 12 องศา ได้แต่ปลอบใจว่าอย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินร้อน ๆ ละเนอะ

แต่พอเดินจนถึงด้านบนสุด แบบที่เราก็เหนื่อยสุด ๆ เพื่อนเราก็บอกให้มองดูรอบ ๆเราที่ตอนเดินมัวก้มหน้าก้มตามัวแต่จับราวทางเดินเพราะทางชันมากก็ถึงกับ อึ้ง เลยค่ะ ความเหนื่อยและหิวโหยหายไปจนหมด เรียกได้ว่าวิวดีมาก รูปเราอาจจะไม่สวยนะคะ พอดีตอนเดินขึ้นไปเราเอาไปแต่โทรศัพท์มือถือเพราะเพื่อนเราไม่บอกให้ตั้งตัวเลย มองไปรอบ ๆ จะเห็นเมือง Chandigarh สวยมาก ๆ เลยค่ะ

ข้างบนนี้อากาศดีมาก ที่นี่เรียกว่า Panchkula อยู่ Sector 1 ของ Chandigarh ค่ะ เราถามเพื่อนว่านี่คือภูเขาน้ำแข็งที่บอกเหรอ นางว่าไม่ใช่ค่ะที่นี่พามาดูวิวเฉยๆ เรานี่แบบต้องเหนื่อยขนาดนี้เลยใช่มั้ย หึหึ แต่เราว่าก็คุ้มค่ะ เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์การเดินทางของเรา

#review-ver #ภูเขาน้ำแข็ง #อินเดีย #รีวิวที่เที่ยว

ขอขอบคุณภาพจาก